Czy wiesz o inhalacji tlenowej?

Ocena i klasyfikacja niedotlenienia

Dlaczego występuje niedotlenienie?

Tlen jest główną substancją podtrzymującą życie. Gdy tkanki nie otrzymują wystarczającej ilości tlenu lub mają trudności z jego wykorzystaniem, co powoduje nieprawidłowe zmiany w funkcjach metabolicznych organizmu, sytuację tę nazywa się niedotlenieniem.

Podstawa oceny niedotlenienia

Stopień i objawy niedotlenienia

Klasyfikacja niedotlenienia

Niskie stężenie tlenu we wdychanych gazach, zaburzenia wydechu zewnętrznego, przeciek żylny do tętnic itp. Często obserwowane w przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc i wrodzonych wadach serca, takich jak tetralogia Fallota.

Zmniejszona ilość lub zmienione właściwości hemoglobiny, takie jak niedokrwistość, zatrucie tlenkiem węgla i methemoglobinemia.

niedotlenienie krążenia

niedotlenienie organizacyjne

Spowodowane nieprawidłowym wykorzystaniem tlenu przez komórki tkanek, na przykład zatruciem cyjankiem.

Inhalacja tlenowa i jej cel

W normalnych warunkach zdrowi ludzie oddychają powietrzem w sposób naturalny i wykorzystują zawarty w nim tlen do zaspokojenia potrzeb metabolicznych. Kiedy choroba lub pewne nieprawidłowe stany prowadzą do niedotlenienia organizmu, należy zastosować określony sprzęt, aby dostarczyć pacjentowi tlen, zwiększyć ciśnienie parcjalne tlenu we krwi tętniczej (PaO2) i nasycenie tlenem (SaO2), poprawić niedotlenienie, pobudzić metabolizm i utrzymać życie. Działalność.

Korzyści z inhalacji tlenowej

• Łagodzi dusznicę bolesną i zapobiega zawałowi mięśnia sercowego
• Zapobiegaj nagłej śmierci z powodu choroby niedokrwiennej serca
• Dobre lekarstwo na astmę
• Skutecznie leczy rozedmę płuc, choroby płuc i serca oraz przewlekłe zapalenie oskrzeli
• Inhalacja tlenowa ma pomocnicze działanie terapeutyczne przy cukrzycy: aktualne badania pokazują, że cukrzyca jest związana z niedoborem tlenu w organizmie. Pacjenci z cukrzycą mają znacznie niższe ciśnienie włośniczkowe, a komórki tkanek nie mogą w pełni uzyskać tlenu, co prowadzi do upośledzenia funkcji komórek i metabolizmu glukozy. Dlatego też wdrożenie tlenoterapii u chorych na cukrzycę przyciągnęło uwagę środowiska medycznego.
• Wdychanie tlenu może odgrywać rolę zdrowotną u zdrowych ludzi: zanieczyszczenie powietrza, powszechne korzystanie z klimatyzacji, regularne wdychanie tlenu może oczyścić układ oddechowy, poprawić funkcjonowanie narządów wewnętrznych, zwiększyć kompleksową odporność organizmu i zapobiec różnym chorobom.

Jakie są klasyfikacje tlenoterapii?

• Dopływ tlenu o wysokim stężeniu (5-8 l/min): Stosuje się go w przypadku ostrej niewydolności oddechowej, takiej jak zatrzymanie oddechu i serca, zespół ostrej niewydolności oddechowej, ostre zatrucie (takie jak zatrucie tlenkiem węgla lub zatrucie gazem), depresja oddechowa itp., gdzie Do akcji ratunkowej należy co sekundę używać wysokiego stężenia lub czystego tlenu, ale nie nadaje się on do długotrwałego stosowania. aby zapobiec zatruciu tlenem lub innym powikłaniom.
• Dopływ tlenu o średnim stężeniu (3-4 l/min): Jest odpowiedni dla pacjentów z anemią, niewydolnością serca, wstrząsem itp., u których nie obowiązują ścisłe ograniczenia dotyczące stężenia wdychanego tlenu.
• Dopływ tlenu o niskim stężeniu (1-2 l/min): Zwykle stosowany w leczeniu przewlekłego zapalenia oskrzeli, rozedmy płuc, chorób płuc i serca itp., znanych również jako przewlekła obturacyjna choroba płuc. Zbyt wysokie ciśnienie parcjalne tlenu we krwi może osłabić odruchowe pobudzenie zatoki szyjnej do ośrodka oddechowego, ograniczając w ten sposób wentylację i zwiększając retencję dwutlenku węgla. możliwy. Dlatego też tlen należy stosować ostrożnie i powszechnie stosuje się ciągłą inhalację tlenu o niskim stężeniu.

Stężenie tlenu i przepływ tlenu

Stężenie tlenu: Proporcja tlenu zawartego w powietrzu. Stężenie tlenu w normalnym powietrzu atmosferycznym wynosi 20,93%

• Niskie stężenie tlenu <35%
• Średnie stężenie tlenu 35% -60%
• Wysokie stężenie tlenu > 60%

Przepływ tlenu: odnosi się do dostosowanego przepływu tlenu dla pacjentów, jednostka L/min.

Konwersja przepływu tlenu w stężeniu tlenu

• Kaniula nosowa, przekrwienie nosa: Stężenie tlenu (%) = 21+4X przepływ tlenu (L/min)
• Dopływ tlenu do maski (otwarta i zamknięta): natężenie przepływu musi być większe niż 6 l/min
• Prosty respirator: natężenie przepływu tlenu 6 l/min, stężenie wdychanego tlenu około 46% -60%
• Respirator: Stężenie tlenu = 80X przepływ tlenu (L/min) / objętość wentylacji + 20

Klasyfikacja tlenoterapii – ze względu na sposób dostarczania tlenu

O czym należy pamiętać podczas stosowania tlenu

• Bezpieczne wykorzystanie tlenu: Skutecznie wdrażaj „cztery środki zapobiegawcze”: zapobieganie trzęsieniom ziemi, zapobieganie pożarom, zapobieganie upałom i zapobieganie ropom. Co najmniej 5 metrów od pieca i 1 metr od grzejnika. Nie można zużyć tlenu. Gdy wskazówka manometru wynosi 5 kg/cm2, nie można go ponownie użyć.
• Ściśle przestrzegaj procedur obsługi tlenu: Używając tlenu, powinieneś go użyć w pierwszej kolejności. Zatrzymując się, należy najpierw wyciągnąć cewnik, a następnie wyłączyć dopływ tlenu. Zmieniając natężenie przepływu w połowie, należy najpierw oddzielić cewnik tlenowy od cewnika nosowego, a przed podłączeniem wyregulować natężenie przepływu.
• Obserwuj efekt użycia tlenu: złagodzenie sinicy, tętno jest wolniejsze niż wcześniej, ustąpienie duszności, poprawa stanu psychicznego, tendencje w różnych wskaźnikach analizy gazometrycznej krwi itp.
• Codziennie zmieniaj kaniulę nosową i roztwór nawilżający (1/3-1/2 pełnej wody destylowanej lub sterylizowanej)
• Należy zapewnić użycie w sytuacjach awaryjnych: nieużywane lub puste butle z tlenem należy wieszać odpowiednio z napisami „pełny” lub „pusty”.

Główne środki ostrożności przy wdychaniu tlenu

• Uważnie obserwuj efekt terapii tlenowej: Jeśli objawy takie jak duszność ulegną zmniejszeniu lub ustąpią, a bicie serca będzie prawidłowe lub zbliżone do normalnego, oznacza to, że tlenoterapia jest skuteczna. W przeciwnym razie należy znaleźć przyczynę i zaradzić jej na czas.
• Nie należy podawać tlenu o wysokim stężeniu przez zbyt długi czas. Powszechnie uważa się, że jeśli stężenie tlenu wynosi > 60% i utrzymuje się dłużej niż 24 godziny, może dojść do zatrucia tlenem.
• U pacjentów z ostrym zaostrzeniem przewlekłej obturacyjnej choroby płuc zasadniczo należy zastosować kontrolowaną (tj. ciągłą inhalację tlenu w niskim stężeniu).
• Należy zwrócić uwagę na ogrzewanie i nawilżanie: Utrzymanie temperatury 37°C i wilgotności w drogach oddechowych od 95% do 100% jest warunkiem koniecznym prawidłowego funkcjonowania układu śluzowo-rzęskowego.
• Zapobiegaj zanieczyszczeniu i blokowaniu kanałów: Rzeczy należy regularnie wymieniać, czyścić i dezynfekować, aby zapobiec przenoszeniu infekcji. Cewniki i zatkany nos należy w każdej chwili sprawdzać, czy nie są zablokowane przez wydzielinę, i wymieniać je na czas, aby zapewnić skuteczną i bezpieczną tlenoterapię.

Standardy zapobiegania i leczenia częstych powikłań inhalacji tlenu

Powikłanie 1: Sucha wydzielina z dróg oddechowych

Zapobieganie i leczenie: Tlen wydobywający się z urządzenia dostarczającego tlen jest suchy. Wdychanie może powodować wysuszenie błony śluzowej dróg oddechowych oraz sprawić, że wydzielina stanie się sucha i utrudniona. Do butelki nawilżającej należy dodać wodę destylowaną, a w celu nawilżania tlenu należy dodać wodę sterylną.

Powikłanie 2: depresja oddechowa

Zapobieganie i leczenie: Podczas hipoksemii spadek PaO2 może stymulować obwodowe chemoreceptory, odruchowo pobudzać ośrodek oddechowy i zwiększać wentylację płuc. Jeśli pacjent polega na tym pobudzeniu odruchowym, aby utrzymać oddech przez długi czas (np. u pacjentów z chorobą płuc, sercem i niewydolnością oddechową typu II), wdychanie wysokich stężeń tlenu może wyeliminować ten mechanizm odruchowy, zahamować spontaniczne oddychanie, a nawet spowodować zatrzymanie oddechu . Dlatego konieczne jest podawanie tlenu o niskim przepływie i kontrolowanym stężeniu oraz monitorowanie zmian PaO2, aby utrzymać PaO2 pacjenta na poziomie 60 mmHg.

Powikłanie 3: Niedodma absorpcyjna

Zapobieganie i leczenie: Po wdychaniu przez pacjenta wysokiego stężenia tlenu następuje wymiana dużej ilości azotu w pęcherzykach płucnych. Po zablokowaniu oskrzeli tlen znajdujący się w pęcherzykach płucnych może zostać szybko wchłonięty przez krążący przepływ krwi, powodując zapadnięcie się pęcherzyków płucnych i niedodmę. Dlatego kluczowe jest zapobieganie niedrożności dróg oddechowych. Działania obejmują zachęcanie pacjentów do głębokiego oddychania i kaszlu, wzmożenie wydzielania plwociny, częstą zmianę pozycji ciała i zmniejszenie stężenia tlenu (<60%). Pacjentom podłączonym do respiratorów można zapobiec, dodając dodatnie ciśnienie końcowo-wydechowe (PEEP).

Powikłanie 4: Rozrost tkanki włóknistej zasoczewkowej

Zapobieganie i leczenie: Po zastosowaniu tlenu o wysokim stężeniu nadmierne ciśnienie parcjalne tlenu we krwi tętniczej (PaO2 osiąga ponad 140 mmHg) jest głównym czynnikiem ryzyka wywołania przerostu tkanki włóknistej zasoczewkowej u noworodków (zwłaszcza wcześniaków). Dlatego należy ściśle kontrolować stężenie tlenu u noworodków poniżej 40% i czas inhalacji tlenu.

Powikłanie 5: Zatrucie tlenem

Objawy kliniczne:

• Objawy zatrucia tlenem płuc: ból zamostkowy, suchy kaszel i postępująca duszność, zmniejszona pojemność życiowa
• Objawy zatrucia tlenem mózgu: zaburzenia widzenia i słuchu, nudności, drgawki, omdlenia i inne objawy neurologiczne. W ciężkich przypadkach może wystąpić śpiączka i śmierć.
• Objawy zatrucia tlenem oka: zanik siatkówki. Jeśli wcześniaki zbyt długo pobierają tlen w inkubatorze, siatkówka będzie miała rozległe zamknięcie naczyń krwionośnych, naciek fibroblastów i proliferację włókien retrosoczewkowych, co może prowadzić do ślepoty.